"17ปี ที่ห่างหาย จากคนที่ชื่อว่า"พ่อ"
ยังจำ จานข้าวผสมน้ำปลาได้ดียังจำ รอยไม้ที่ถูกตีจนหวาดกลัวได้ดี
ยังจำ บ้านหลังน้อยๆหลังคามุงด้วยใบหญ้าคาได้ดี
ยังจำ พ่อที่จนๆคนหนึ่ง ที่กลัวแต่ลูกไม่ได้กินข้าวได้ดี
ฮอยจำของความจน ภาพแห่งความอดยังวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของลูกคนนี้เสมอ
ดีใจที่พ่อ ยังแข็งแรง
ไม่เคยเสียใจที่เกิดมาเป็นลูกคนจน
แต่เสียใจที่ตอบแทนบุญคุณของบุพการียังได้ไม่ดีพอ
วันนี้ มันต้องดีกว่าอดีต ลูกคนนี้พึงระลึกบูชาคุณบิดามารดาไว้คุ้มครองกระหม่อม ทุกย่างก้าวของการเดินทางสู้ชีวิต...
สักวัน...คนอยู่ข้างหลังผมต้องสบาย....!!!
อยากบอกว่า ผมดีใจ ที่เกิดมาเป็นลูกคนจน
ความจนสอนให้ผมรู้จักการให้
ตอนเกิดมา พ่อกับแม่ผม แยกทางกันไป จนผมต้องได้ใช้นามสกุลของตาแทน เพราะพ่อไม่สามารถ ไปจดเป็นพ่อลูกได้ เพราะแยกทางกับแม่ ผมมีตายาย เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กจนโต แม่ผมต้องไปทำงานที่ กทม ส่วนพ่อ ผมไม่รู้ชะตาชีวิต
แต่ผมก็ไม่เคยขาดความอบอุ่นแต่อย่างใด อาจมีบางเวลาที่รู้สึกน้อยใจโชคชะตาชีวิตตัวเองนิดๆ บางครั้ง วันแม่ ทุกคนมีแม่ให้กราบ ส่วนผม ต้องกราบตาแทนแม่ เพราะแม่ยุ กทม วันพ่อก็มีตาที่ให้กราบ ทุกครั้งที่เห็นพ่อคนอื่นหยอกลูก ผมรู้สึกอบอุ่นแทนทุกครั้ง และบางครั้ง ที่เห็นภาพ คนด่าพ่อตีพ่อ ตัวเอง ผมเคยแอบร้องไห้ตามตอนเห็นภาพเหล่านั้น คิดในใจ เขามีพ่ออยู่ด้วย ทำไมเขาไม่ดูแลพ่อเขาดีๆ ทำอย่างนี้ทำไม
ที่พูดมาเป็นเพียงส่วนเล็กๆของความทรงจำที่มีต่อบุพการี อยากบอกทุกคนที่เคยทำไม่ดีกับพ่อกับแม่ว่า ไปขอขมาท่านเถอะครับ ไม่มีความรักของใครจะล้ำเลิศไปกว่าบุญคุณของบุพการีของเราหรอกนะครับ
ดีใจที่ได้กราบและกอดพ่อในวันนี้ ความอบอุ่นที่ผมเพิ่งเคยได้รับในรอบ17ปี ฮักพ่อเด้อครับ"
